Wie ziek is maar ogenschijnlijk niets mankeert, krijgt vaak te maken met veel onbegrip. Hoe voelt het als je ziekte onzichtbaar is? En wat kan je omgeving doen?
Voor het gezondheidskatern van Plus magazine interviewde ik twee mensen die leven met een ernstige chronische aandoening. Omdat hun ziekte aan de buitenkant niet zichtbaar is, lopen ze tegen veel onbegrip van de buitenwereld aan.
Een op de vijf Nederlanders krijgt in zijn leven te maken met een ziekte of beperking. De lijst van aandoeningen die aan de buitenkant niet direct te zien zijn is lang. Het gaat niet alleen over fysieke aandoeningen maar ook psychische klachten.
Steeds maar uitleg moeten geven over waar je last van hebt is vermoeiend. Sommige mensen kiezen er daarom voor om niets te zeggen of om maar niet mee te doen met sociale activiteiten. Daardoor kun je geïsoleerd raken en je eenzaam voelen. Soms is er ook onbegrip, zoals bij nog vaak onbekende aandoeningen zoals fybromyalgie of bij post-covidklachten. Daardoor nemen mensen soms aan dat de klachten ‘tussen de oren’ zitten. Zo’n boodschap is pijnlijk en kan voor extra stress zorgen.
Lees het volledige artikel hier.
Wat kunnen we doen voor mensen met een niet zichtbare aandoening?
Het is belangrijk dat we als naasten, maar ook als maatschappij, meer aandacht hebben voor het feit dat mensen kunnen kampen met iets dat je op het eerste gezicht niet ziet. Bijvoorbeeld door meer dan alleen kort te vragen hoe het met iemand gaat. Begrip en een luisterend oor zijn van niet te onderschatten waarde. Mensen zijn bovendien meer dan alleen hun aandoening. In plaats van te focussen op wat iemand niet kan, kun je ook de nadruk leggen op wat nog wél lukt. Ze willen graag niets liever dan gewoon meedoen, ze worden alleen door hun ziekte steeds teruggefloten.
Als hypnotherapeut begeleid ik mensen die te maken krijgen met chronische aandoeningen. Beter leren omgaan met je beperkingen speelt daarbij een belangrijke rol. Veel mensen willen hun omgeving niet tot last zijn, maar dragen daardoor de last van hun ziekte alleen. Dit is belastend en kan eenzaam maken.
Stress en spanning over je ziekte kunnen ervoor zorgen dat het zenuwstelsel bovenmatig belast wordt. Bij een chronische ziekte voelen mensen zich vaak ook (extreem) vermoeid. Een onderdeel van de therapie is om in kaart te brengen wat je kunt doen om op een goede manier met de energie die je hebt om te gaan. Ik begeleid mijn cliënten om te zoeken naar een goede balans tussen in- en ontspanning, maar ook om contact te maken met datgene wat energie geeft. Door moeilijke gevoelens te verwerken ontstaat hiervoor meer ruimte.
